Nie, nie jest to któryś już z kolei temat z pytaniem o zakończenie. Mimo że na pierwszy rzut oka końcówka jest dość niejasna, jednak nie rozumiem zupełnie wielu głosów zawodu na tym forum. Zakończenie jest świetne!!

Cały film opiera się na psychice bohaterów, ich relacjach, odporności na stres. Każdy z nich zaczyna prędzej czy później dostawać świra, co jest normalne, jak jest się uwięzionym w lesie bez jedzenia i mapy. Zaczyna działać wyobraźnia. Do tego kilka znaków które widzieli przed swoimi namiotami jeszcze bardziej powiększało tą paranoje. Film nagrany jest w stylu dokumentalnym, tak więc widz czuje, jakby sam uczestniczył w tym filmie. Jeśli ktoś ogląda film w odpowiednich warunkach, może poczuć namiastkę tego jak oddziałuje organizm na bodźce: ciemno, jakiś szmer, jakieś pomruki - wyobraźnia szaleje!
Sytuacje przedstawione w filmie doprowadzają ludzi do obłędu, bohaterowie tracą kontrolę nad tym co widzą i jak to rozumieją. Jestem przekonany że 90% z was, forumowicze miałoby 2x większy puls od samego jelenia penetrującego coś 10m od namiotu, gdzieś tam w ciemności. W filmie dodatkowo znika jeden z bohaterów... Warto zastanowić się jak sami byśmy na to zareagowali, bo ja osobiście dostałbym paraliżu zapewne już po 2/3 nocach. Odbieramy to jako fikcje, ale gdybyśmy sami mieli przeżyć coś podobnego?

Wracając do zakończenia - tak jak mówiłem jest świetne! Na początku filmu, podczas licznych wywiadów, najciekawszego z nich udziela oczywiście lekko świrnięta babka, która opowiada historie szaleńca, który w latach 40 porywał dzieci i zaciągał je od lasu, by tam zabijać je PARAMI. Babulka zagłębiła się nawet w szczegóły: zabójca dokonywał swych mordów na pierwszej z pary ofiar, gdy ta druga stała twarzą do ściany. Gdy pierwsza ofiara przestała oddychać, szaleniec zajmował się tą z pod ściany. W raz z upływem filmu oczywiście o tej kwestii zapominamy - było ich dużo, a film się rozkręcał, nic więc dziwnego.
Sama akcja na zakończenie filmu jest mrożąca krew w żyłach w pełnym tego zwrotu znaczeniu. Najpierw kolejne paranoiczne krzyki, zapewne Josha, budynek w rozsypce, wreszcie ślady rąk na ścianach... I to chyba najgorsze uczucie, gdy typiarka przerażona szuka wzrokiem Mike: "gdzie jesteś Mike?!... Powiedz coś..."
Nasza parka się rozstaje, tzn ona gubi towarzysza, zaczyna go szukać. Mike jednak jest w transie, zbiega po schodach, prowadzony głosem Josha. Słyszymy krzyk Heather, czyżby coś znalazła? Jednak Mike nie zwraca na niego uwagi, próbuje skontaktować się z zaginionym kolegą. Nagle gubi,traci kamerę! Coś znalazło go...
Akcja wraca do przerażonej Heather, która nie może skontaktować się już nawet z Mikem. To muszą być najgorsze chwile jej życia - jest sama, a jedyna osoba która była z nią gdzieś znikła, gdzieś w tym zrujnowanym budynku! Jest ciemno... Schodzi tymi samymi schodami którymi podążał Mike, na 10s przed straceniem sygnału kamery. Dziewczyna zwalnia, zagląda do pomieszczenia, a tam... pod ścianą bez ruchu, twarzą do cegieł stoi Mike!!! Po chwili także ona gubi kamerę która działa jeszcze prze kilka sekund...
Fantastyczna scena! Stojący pod ścianą Mike pozostaje najbardziej przerażającym momentem jaki widziałem. Czytałem wypowiedzi, że lepiej byłoby gdyby wisiał. Albo żeby pokazali morderce/czarownice/cokolwiek to było. Przecież to zniszczyłoby klimat!! Były również głosy, dlaczego Mike nic nie robił, nie krzyczał, nie próbował ucieczki?? NO WŁAŚNIE! To właśnie że stał tam bez ruchu było najbardziej oszałamiające. Na pewno żył. Jednak stał tam, a mnie przypomniała się historia babuńki i... zamarłem!

Reasumując, zakończenie było rozegrane mistrzowsko. Tajemniczo, mrocznie, z dozą niedopowiedzenia. Tak tak, to nasza wyobraźnia ma zadziałać, tak jak to robi w głowach bohaterów każdej nocy spędzonej w lesie.