Wbrew opinii wielu krytyków, mi film się bardzo podoba. Wprawdzie oparty jest wyłącznie na jednym, dość prostym pomyśle udawania, że to zdarzyło się na prawdę, bo bez niego sama fabuła byłaby zbyt krótka i słabo zarysowana aby zainteresować - ale trzyma się tego pomysłu niezwykle konsekwentnie i stara się nie wykraczać poza tak zaznaczone ramy.

Duża część filmu to momenty gdy "nic się nie dzieje" w tym sensie, że nie następują faktycznie nowe zdarzenia przerywające akcję, a zagrożenie nie materializuje się w konkretnej postaci. Po prostu studenci łażą po lesie i natykają się a to na stosiki kamieni, a to na patyki, a to słyszą dziwne odgłosy. Raz jeden z nich znika ale nie wiadomo co się z nim stało, więc pozostali nadal łażą po lesie, znajdują kolejne stosiki, kolejne patyki itd.
Jako element filmu, takie przedłużanie wypada słabo, ale przecież fabuła udaje autentyczne nagrania. Trudno oczekiwać aby zagubieni studenci, traktujący kamerę jako swoisty pamiętnik, włączali ją tylko wtedy gdy coś się dzieje, i kasowali momenty gdy nic istotnego nie zaszło. Wedle życzenia niektórych widzów powinni byli chyba wyłączyć kamerę po wejściu do lasu i włączyć dopiero pod upiorną chatką.

Tak na prawdę siłą filmu nie jest to co widzimy i to co się dzieje, lecz to co jest nam sugerowane. Wiele dobrych dawnych horrorów straszyło atmosferą i niepewnością. Pół filmu bohater chodził po zamczysku i a to słyszał skrzypienia, a to widział poruszające się zasłony, a to gdzieś pojawił się cień. Tutaj jest podobnie. Tym co wywołuje największe dreszcze nie jest więc wyskakująca zza krzaków czarownica, lecz szelest i trzask łamanej gałązki sugerujący, że ktoś się za nimi kryje, jest niepewność co do tego co na prawdę się dzieje. W istocie więc nie chodzi o to co jest pokazane, ale o to co nie jest pokazane, a co pojawia się w wyobraźni widza.

Wszystkie dziwne, niefabularne cechy filmu to wynik tego, że całość trzyma się przyjętych na początku założeń. Film ma opowiadać o studentach którzy zgubili się we wcale nie takim dużym lesie, i co pokazuje przez większość czasu? - bohaterów którzy chodzą po lesie i nie mogą z niego wyjść. A przez ten czas a to słyszą dziwne odgłosy, a to znajdują dziwne rzeczy. Film ma udawać materiały z amatorskiej kamery, pokazuje więc tylko tyle ile mogłaby uchwycić kamera, nie ma ukrytych reflektorów podświetlających dalszy plan, nie ma steadicamu ani blendy łagodzącej kontrasty na twarzach. Bohaterowie używają kamery jako swoistego pamiętnika, ale nie filmują cały czas, tylko włączają gdy sądzą że coś trzeba sfilmować, dlatego w paru momentach scena zaczyna się w momencie dziania się czegoś a nie przed.

Zakończenie nie stanowi wyjaśnienia zagadki, a tylko ją pogłębia, kontynuując założenie zrobienia filmu w którym niczego nie można być do końca pewnym.

Natomiast poza tą kwestią bardzo konsekwentnego udawania autentycznych nagrań z amatorskiej kamery, reszta filmu wypada raczej średnio, główna bohaterka momentami była za bardzo irytująca aby jej współczuć.